- Details
Bild: Nicole Stadelmann
«Itz längts! Das isch ds Toupee! Was isch de das nöime für e Furzidee?» Dr Old Mägg Spooky satzet us sym Fauteuil, d Zytig ruuschet i alli Richtige dervo, landet am Bode, flatteret wie verchlüpfti Schmätterling im Gras.
«Hesch das gseh, hesch es gseh?», päägget dr Mägg ds Chemi uf, bis z oberscht under ds Dach, dört wo die früsch gwäschene Lyntüecher närvös flattere.
«Was isch o los, was hesch?», rüeft d Ghostine zum Mägg, zybet uf em Stägegländer abe zu sym Läsiegge. «Du weisch doch, i ha ke Zyt zum Läse, es gyt no so viel z tue vor Mitternacht!»
«Da, lue! Si wöi ds Gschpänschterhus umboue! Für nöji Wohnige! So e Gruus, für richtigi, läbigi Mönschli.»
«Aber, Mägg, das wär ja de hie, by üs deheime? Nid öppe! Mir hei doch viel z wenig Platz für Frömdi! Mir chiemte ja chuum anenand verby!» «Näbenand, überenand oder mitenand, was o immer, das geit gar nid. Was meine de di Pumpine eigentlich, wär si syge?»
Dr Mägg isch ir Stube umegruschet, wie es Gschpängscht im Orkan. «Wart nume, dene zeige mir’s. Nid mit em e Spooky, huha, huh, huh».
Dr Old Mägg Spooky, muess me wüsse, isch nid niemer ir Geischterwält. Vor es paar hundert Jährli oder so isch är im e änglische Schloss us dr Mönschewält übere cho. Aber mit dr Zyt isch ihm d Ysechetti, wo är di halbi Nacht i sym Schloss umegchlefelet het, ds schwäär worde. U wo är sich einisch no e Lyntuechzipfel ir e Türe ygchlemmt het, de het är gwüsst: «I mues vo hie abhoue, ganz glych, wo ane.»
Nach eme länge u komplizierte Umwäg isch är z Bärn glandet. Är het nachegfragt, wo öppe me chönnt es Gschpänscht bruuche, eis us beschtem Hus u mit em e noble Stammboum?
Aber Bärn isch es herts Pflaschter, für Gschpänschter sowiso. Im Büro für verloreni Geischter het me ihm es Huus a dr Junkeregass zeigt, öppis anders heig me nid, beschti Lag, fürnähmi Nachbarschaft. Wen är versprächi, nüt z bosge, de heig är dört si Rueh für lang. So wyt, so guet. Dr Mägg isch zfride gsy u het sich still gha. Bis z einte oder andere Mal, wo ihn ds Güegi gstoche het u är über d Gass im Vo Wattewylhuus oder im Erlacherhof äne isch ga Seich mache.
Mängisch het är i es längwyligs Gsetz öppis ynegschrybe oder es paar Syte usegschrysse, so Sache haut, nüt Schlimms. Ds Bärn het me sich scho lengscht dragwöhnt u niemer wunderets meh, we undereinisch kurligi Gsetz gälte, wo niemer drus chunnt. Sygs eso, seit me, nid alles, wo us dr Junkeregass chunnt, isch immer so schampar ärnscht z näh.
Ganz en anderi Gschicht mues d Ghostine erläbt ha. Si isch am e truurige Novämbermorge vor em glychlige Büro für veloreni Gschpänschter ghocket. Niemer het gseh, wohär si cho isch. Verschtrublet, verhudlet u ganz eley isch si uf em Bänkli im länge, lääre Gang vor em Büro ghocket. Si isch nid bsunders gspächig gsy, het nüt wölle verzelle. «Lueget, Frou Gschpängscht, so chan ig Öich niene underbringe», het d Bürofrou gsüfzget. Aber de het si de doch no ihres Näijzüg füre gno u di gröbschte Löcher i Ghostines Lyntuech zämegflickt u probiert, das Chutzenäscht uf em Chopf wenigschtes es Bitzeli z strähle. «Voila, gseht doch scho vil besser us, was meinet Dihr?». Si het dr Ghostine dr Spiegel anegha. Dört drinne het me zwar nüt gseh, aber d Ghostine het fründlich gnickt, um dere nätte Bürofrou e Gfalle z mache. «Wen ig mir so überlege, es hätte da no es Plätzli, im 54 unde. Dir wäret zwar nid eley, aber es het gnue Platz für zwöi. E chly e gspässige eltere Herr huset scho dört, es spleenigs Gschpängscht us Ängland. Gueti Familie, schynts, us em e Schloss, ha ig vernoh».
D Ghostine het nüt dergäge gha. So isch si i ds Gschpänterhuus yzoge. Dr Old Mägg het am Afang no gfrömdet. Na dis nah isch er aber uftouet u het d Ghostine no ganz e Gäbigi gfunde – das hät är sälbstverschtändlich nie zuegä.
Und iz söll das zarte Idyll nach es paar Jahrzähnt scho z Änd ga? «Plötzlich sölle wildfrömdi Mönschli hie i üsem gmüetlich verstoubte Dehei huse? Am Änd putze si no üsi einmalige Spinnhuppele use? Das wott i mir gar nid vorstelle!», reklamiert d Ghostine.
«Nie! Nume über mi toti Lych!», polderet dr Mägg Spooky entschlosse, «wart nume, die merke scho no, was es Geischterhus isch!»
«Aber weisch, Mägg, überleg, mir chöi doch nid geng u ewig gäge d Mönschli gschpänschterle?» Dr Mägg het toube drygluegt: «Aber, aber, das mues, das geit …». Syni Gedanke si blybe bhange, dr Mägg het dr Fade verlore.
«Überleg doch emal,» het d Ghostine nachedopplet, «du alte Gstabi chasch o nid ewig stäg uf, stäg ab suuse! Vorletscht hei si di ja schier usglachet, wo de em e junge Schnuderi nümme hesch nache möge.» Im Grund gnoh het dr Mägg syre Ghostine müesse rächt gä. Es het ja ou nümme würklich gfägt, geng es Gschpängscht z sy, wo dr Bölimaa macht. Er het afa nachedänke, het grüblet u gstudiert. Tatsächlich, scho gly het e ächte Geischtesbliz ygschlage. «Los, Ghostine, mir hei ke Weli, mir zügle! Es längt mir mit däm Obdachloseheim für läbigi Lyntüecher. Mir gö es Huus wyter! Dört ane, wo mir s chöj gäbig ha.»
«U wo söll das dire Meinig nah si? I säg dir iz scho, uf e Münschterturm chume ig nid, dört hets z viel Dürzug! U das ewige Glüt macht Rümpf i myni Lyntüecher.»
«Nei, Ghostine, uf e Turm chlättere mir sicher nid, i weis öppis bessers! Z dürab, mir göi z dürab!» Dr Mägg luegt d Ghostine erwartigsvoll a: «Chunnsch drus? Mir göi i Mättu abe, i d Matte, dört isch doch geng no alles glych u gmüetlich wie geng. Es syg wie es Museum, ha ig ghört.»
«Adie Junkeregass, goodbye Gschpänschterhus», het sich dr Mägg gfröit, «De söu da ynne gschpänschterle, wär wott, u mira di halbi Nacht düre Türe schletze».
D Ghostine u dr Mägg hei sich gägesytig vom Reisefieber la astecke, e Tapetewächsel wär sowiso scho ewigs nache gsy, hei si sich versicheret. Pünktlich um Mitternacht si die beide Junkergassgschpänschter dür die dicki Holztüre uf d Gass usegschwäbt, d Junkere z dürab, am Erlacherhof verby. De sy si obe am Buebebärgrain gstande u hei dür e Torboge über d Matte abe gluegt. Dr Mägg het e wyti Geschte gmacht, het über d Decher vor Matte zeigt: «Luegt Ghostine, das wird üsi Heimat, irgendwo da unde finde mir üses Eggeli, üses Deheime!»
«Wunderschön, Mägg. U du kennsch di us, da nide?»
«Sicher scho! Ig bi öppe dunde gsy! Es luschtigs Völkli und hübschi Wybli!»
«Aber, Mägg, i mues scho säge, du bisch doch nid öppe i dene Badstube glandet, by de Meitschi, wo eim so Sache i d Ohre chüschele?» «Ja was dänksch, nie im Läbe! I weiss es eifach – Bärner Allgemeinwüsse, halt.»
D Ghostine het nume dr Chopf gschüttlet u isch em Mägg hinde nache plampet. Är muetig vora, het scho ds stozige Pflaschter vom Bowäger under ds Lytuech gno.
Ungeduldig het sich dr Mägg zur Ghostine umkehrt u stober umegluegt. «Was hesch?», het si gfragt.
Zersch het dr Mägg gschwyge, de het är gmeint: «I stuune numme, das es so spät ir Nacht no so vil Liecht het? Si de alli no uf ? Das isch meh als gspässig!», het dr Mägg brumelet.
«Ah bah, du bisch scho vil z lang nümme vor dr Türe gsy, das isch hüt überall eso.»
«Meinsch? Aber das chunnt de tüür, mit all de Cherze u Pfunzle!»
«Ja du antiks Kommödli! Cherze, das isch scho lang verby. Das geit hüt alles elektrisch!» «Elektrisch? Ke Cherze me? De chöi d Gschpänschter ja nümme äxtra d Cherze usblase u d Mönschli im Fyschtere verchlüpfe? Das ha ig bsunders gärn gmacht.»
«So isch es, Mägg. Hüt müesstisch dir öppis nöis la yfalle.»
«Was isch de das für e Zyt, Ghostine? Uf ds Alter wirsch als Gschpängscht no arbeitslos.»
«So schlimm chunnts de o wider nid, Mägg. D Mönschli hei eyfach vor anderne Sache Schyss.» «Kurligi Zyt», macht dr Mägg, «chumm, mir göi go luege.»
«Das isch ja alles total anders als i myre Erinnerig. Oh my Ghost, es isch so nöi u gschläcket, so anders u so, so unheimlich suber?» D Ghostine isch mit em e spitzige Lytuechzipfel über es Mürli gfahre: «Ja, das fallt mir ou uf. Auso, das isch ja nid bsungers aamächelig».
«Ja da lue ane, da si ja alles nigelnagelnöij Hüser u so es komischen Gstellasch ar Pläfe. Heitere, wo si mir anecho?»
So isch es em tapfere Mägg u dr brave Ghostine wider u wider ergange. Nid nume d Beder ar Badgass hei gfählt, ou d Weidlig ir Aare si niene me gsy. Kutsche ohni Ross si umegstande u Gländer mit Redli.
«Outo u Velo», het d Ghostine erklärt, wo se dr Mägg stober aagluegt het. «Zum umefahre», het si aaghänkt, wo dr Mägg geng no nid gstyge isch. D Hüser hei nobler usgseh, als synerzyt. So richtig gsunntiget. U eis isch no ufgfalle: Es het viel weniger Budeli gha i de Loube, nüt, chum es Lädeli, ke Beckerei, kei Handwärker, keiner Leiterwägeli, niene nüt. Niemer vorusse, aber Strasselampe wi chlyni Sunne hei d Mattenacht taghäll usglüchtet. D Ghostine het nüt der glyche ta, si het dr Mägg wyter la stuune. De het sis de doch nid chönne la si und het süferlig nachgefragt: «Uh de, Mägg, wo isch de iz üses nöje Deheime? Es taget gleitiger als me dänkt u de sötte mir nöime underecho?»
«Ja, itz tue nid so pressant. I finde scho no öppis, wart’s ab.»
Fotomontage: Nicole Stadelmann
Dr Mägg het sich nid la amerke, das es ihn wurmet, das är sich so tosche het. Doch so schnäll git e Spooky nid uf. Si hei da ynegschnöigget u dört probiert, aber es wär ihne niene lang wohl gsy. «Hei,» wäffelet dr Mägg, «isch de hie alles usbuechet? Gits de kes einzigs läärs Huus ? » «Mou, lue, dört äne», zeigt d Ghostine, «dört isch fyschter. Im ganze Huus.»
«Guet. Das passt, da göj mir yne. Itz nume nid heikel tue, das isch es».
Und so hei sich dr Mägg u d Ghostine gmüetlich im grosse Schulehus ygnischtet. Es het ne guet gfalle u si hei ihri Rue gha. Bis zu däm Tag, wo d Summerferie verby gsy si. Das isch de doch ziemlich e Überraschig worde. Zersch isch d Ghostine verchlüpft u dr Mägg isch nid amused gsy, wo mindeschtes tuused Chind ihres Rych eroberet hei, lut, tifig u läbig. «Das isch ja no schlimmer als richtigi Gschpänschter!», het sich dr Mägg duuret. Aber nah dis nah hei sich die beide Flüchtling us dr Junkeregass a das vile Läbe im Hus gwöhnt. U we’s de wider ruehig isch worde, het dr Mägg gseit: «Das fägt scho no, hie cha ig gspänschterle, ohni das es öpper stört.»
Wil: Einisch het ds Pouselüti zviel glütet oder gar nid, oder dr Füüralarm isch ab. Oder e Lehrer het partout ds Klassezimmer nümme gfunde. Oder d Ufzgi sy blibe lige, wär weis wo sich die ane verschloffe hei. D Ghostine het am liebschte im einte oder andere Ufsatzheft es paar Schrybfähler ybout oder es Rächnigsbygeli dürenand bracht. So Sache eifach, wo im e Schulhus ir Matte chöi passiere – gschäch nüt Schlimmers. Bald emal hei die Grosse u ou d Schüelerinne u d Schüeler gmerkt, das öppis nid ganz ghür isch i ihrem Schuelhus.
Aber das isch am Änd e grosse Vorteil worde für alli: We öppis abgschiffet isch, hei si chönne säge: «Dr Mägg u d Ghostine sys gsy, d Plaggeischter us em Gschpänschterhus!»
Text: Peter Maibach
Bilder: Nicole Stadelmann