Der Mattegucker

Bärndütschi Gschicht vom Peter Maibach

Zwüsche de Schuelhüser düre schwingt sich dr Mattebach im e elegante Boge a d Schiffloube füre, zieht am Müliplatz verby, trennt dert dr Parkplatz vor Strass. Wyter geit s zum Fischerstübli u de, ar Gärberegass vore, verschwindet dr Bach nach em Wöschhüsi unterirdisch, chunnt nume no churz bi dr Wasserwärkgass für es paar Meter füre u louft de schliesslich bim romanti­sche Strändli under dr Nydeggbrügg wider i d Aare zrügg. Dr Bach isch nid läng, Dihr heit rächt. Aber wichtig. Wieviel Mattegschichte hange a dene paar hundert Me­ter Matte-Amazonas! Gschichte vo hektische Wöschtage u ere schier ändlose Wöschhänki vom Müliplatz ds düruf dr Aare na. Oder vo de noble Oberstädter, wo sich in es Mattemodi vergaffet hei u wo ob allem Heibegleite vo de schaluse Mattegiele under em Brüggli düre Bach tribe worde si. Oder ds Outo, wo so i Bach grate isch, das es weder fürsi no hingersi het chönne; es paar starchi Man­ne hei s de zäme use grangget. U natürlich, bi de Schuel­hüser, d Muetprob für d Erschteler: Dr riese Gump übere Bach. E riskanti Sach: entweder du wirsch vo de Gspänli usglachet, we di nid trousch. Oder we s klappet bisch dr Held, ghörsch derzue bi dene wo gross si u muetig. Vo de Schuelhüser bis zum Wöschhüsi: Chegeleböim, Bänkli, Beizli u ds Plätzli näbe em Wöschhüsi, alli profi­tiere vor Lag am Mattebach. Am e schöne Summertag si di schattige Eggeli beliebt, es het huffe Lüt, es louft geng öppis.

Doch dr Tag cha so läbig sy, wie är wott. Naadisnaa wird s lysliger, süferli ghört me wider d Aare ruusche. Dr Bach u dr Brunne stimme y i d Wassermusig. Es wird Aabe, es wird Nacht. D Strassebelüchtig geit a. D Flaneure lige scho lengscht deheime im Bett u kämpfe mit de Tröjim – oder tröjime vo ihre Kämpf. Turischte si i iri Hotel ver­schwunde, di letschte Süffle hei dr kompliziert Wäg hei zue äntlech ou gfunde. D Strasselampe schyne, dünkts mi, undereinisch weniger häll. Fasch alli Fänschter ir Matte si fyschter u warte ufe morn. Doch, dert, wyt obe louft no e Fernseh, u da äne cha äuä öpper nid yschlafe. E Chileglogge mahnet di einte dra, das me scho gly wider sött ufstah.

Es isch e Nacht wie Champagner, viel z schad für scho ir Wonig z verschwinde, viel z schad für morn wider früech use. I bi uf em Heiwäg. Spät zwar, aber geng no puurli­munter. Mängisch schlycht es Büsi verby, uf dr Suechi nach Liebi oder ere Muus oder no gäbiger, nach eme fei­ne Ghüdersack, wo scho parat dusse steit.

Fasch wär i mir nüt dir nüt am Müliplatz verby spaziert. Dunkel hei di beide imposante Chegeleböim die runde Steibänkli u dr Brunne derzwüsche bewacht.

Aber Obacht, dert sitzt doch öpper! Us em Ougewinkel gsehn i zwo fyschteri Gstalte im Schatte hocke. Uf jedem Bänkli eini, wyt usenander. U doch han ig dr Ydruck gha, sie heige öppis mit enander, sige am Änd sogar es Päärli. Aber gäge ds hälle Liecht vom Parkplatz äne isch dä Egge tief im Fyschtere gläge. Äs het usgseh wie e Schärischnitt, eifach vil grösser u richtig.

I weiss, me sött das eigetlich nid. Aber irgendöppis het mi i di gspässige Szene yne zoge. I bi grad so ufgleit gsy, es het mi wunder gno, wies wytergeit. Öppis Speziells isch i dr Luft gläge. I bi im Schatte vo der Loube blybe stah u ha über Gärbergass u Mattebach zum Brunne übere gwundernaset.

Dumm isch numme gsy, das die beide z wyt wägg si gsy für vil chönne z verschta. Zwüsche düre öppe ha ig ds einte oder andre Wort ufgschnappt, we si lüter si wor­de. Aber schlau bin ig drus nid worde. «Chumm, gang hei», ha i zu mir sälber gseit, «störsch numme.» Aber dr Gwunder isch stercher gsy als d Maniere. So bin i halt blibe. Bim genauer äne luege gsehn i: Momoou, es isch es Päärli, e Ma u e Frou.

Är lehnt sich lässig zrügg a Boumschtamm. Aber vo mir us gseht das gar nid entspannt us. So wie dä da hocket, isch ihm nid wohl. E junge Ma mues es si, mit ere ver­strublete Frisur.

Sie, uf ihrem andere Bänkli äne, isch füre gläge, zäme grugelet wie we si Buchweh hätt. Si gigampfet, knapp uf em Bänklirand hin u här. Mi het s dünkt, si syg uf em Sprung, wie es Tier, churz vor em Aagryffe, oder wo wott flüchte. Doch das, was si übere rüeft, het meh nach Aagriff tönt: «Du bisch ...», das ha i no grad verstande, nächhär isch si wider z lyslig worde. Är löst sich vom Boumschtamm, sitzt bolzgredi ane, seit nüt.

Si hocket o grad häre, stützt d Händ uf d Chnöi, wi si möcht ufstah. Si überleit sich s aber anders u hocket wie­der ab, gestikuliert u redt u redt. Leider viel z lyslig für mi. «Hör doch uuf chüschele!», hätti am liebschte übere gruefe, «mir gheie fasch d Ohre ab!» Doch no, am Änd isch si lüter worde: «Säg öppis du Gstabi!» De isch es wi­der still. Der Mattebach ruuschet mit em Brunne zäme, wie we nie nüt wär gsy. Für mi isch scho wieder ume mit verschta.
Aber är, bi sich äne, het se genau ghört, i gseh s ihm a, wie är dr Hals spannt, ds Chini reckt. Är hueschtet, schwygt wyter, isch wi ygfrore.

Si lost, het dr Chopf schreg, erwartet en Antwort. Nüt.

«Du bisch gemein, weisch!», rüeft si. De steit si uf, geit a Rand vom oberscht Tritt. «Du chasch doch ...»

Präzis im däm Momänt fahrt es Outo düre. Dr Motor schlückt dr Räschte vom Satz. D Schynwärfer blände, de isch s verby u die rote Schlussliechter verschwinde ume Rank.

Är steit uf, süferli, vorsichtig. Für mi gsehts us, wi wen är möcht abschlyche. Si streckt dr Arm wyt us, zeigt mit em e spitze Finger uf ihn. Wie am Schnüerli zoge drääjt är sich langsam um, geit zrügg, uf se zue. Sie streit geng no bolz grad da, e strängi Statue uf em Müliplatz. Aag­spannt luegt si zue, wie är sich vorsichtig neecheret. Itz steit är vor em Brun­ne, ir Mitti zwüsche de beide Bänkli. Si stygt e Tritt abe, spannt füre, wi für chönne ds gseh, was passiert. De geit si o i d Mitti, gäge Brun­ne zue. Itz stöi si visavis, öppe e Armlengi vonene­and. Är redt, schier änd­los, nächhär si. Mal chly zäme, mal wider usenand. Mal verrüere si d Händ, mal macht är d Pfuscht, mal stützt si d Händ uf d Hüfte. Me redt, me schwygt u langsam aber sicher verlei­det s mir. Scho fasch han ig s beduuret, hie soviel Zyt für nüt z verplämperle. Si schüttlet der Chopf, drääjt sich um u wott dervo. Doch grad no rächtzytig, bevor si abhout, zieht är a ihrem Arm, wirblet se zue sich häre. Ufpasse, itz wird’s doch no spannend! Si macht fasche e Gump uf ihn zue, si luege sich gredi a, nähme sich i d Arme, geng änger.
«Ah, wie schön», dänke ig, «es happy Änd, doch no. Jaja, d Magie vo ere sydefyne Mattenacht halt.» My Fantasie drääjt uf Hochtuure, fahrt Achtibahn mit Drama u Liebesgschicht, Verwicklig u Lösig, Chrieg u Fride, Ching u Hüng, Hus u Hof – u das alles nume vo der churze Begägnig bim Brunne am Müliplatz. «We itz ke Kuss chunnt», ha ig dänkt, «de verschta ig d Wält nümme.»

Me gloubt s nid – aber genau itz chunnt dr Lumpesamm­ler verby. Dr Bus motoret, zischet u lärmet u blybt haar­genau vor em Brunne stah. Glängwileti, müedi Passagiere uf em Heiwäg luege mit lääre Ouge uf d Gass. Irgend so e trümmlige Kätteler blockiert dr Wäg byr Schiggane. Mir alli warte ungeduldig, wen ou us ganz underschidliche Gründ. Äntlech cha dr Bus wyter, tatsächlich! Doch was isch itz los mit myne beide? Si stö nümme bim Brunne wi grad no vori! Si si bim Bach vore, scho fasch uf dr Strass! Si verbeuge sich i mini Richtig, einisch, zwöimal. Bestimmt hei si mi entdeckt u näme mi itz höch. «I ha s scho geng dänkt», han ig dänkt, «ig wär gschyder diräkt hei.» Immer my Neugier! So pynlich!

U itz chunnts ersch no ds Grächtem! Si loufe bolzgredi uf mys Versteck zue, Arm in Arm. Nume ei Loubeboge vo mir ewägg näme si dr Tritt vor Strass abe i d Loube u spaziere wyter gäge Zähringer ds düruf.

Das isch knapp gsy. Was für en Erliechte­rig! Si hei mi nid gseh. Aber scho gly sticht mi ds Tüfeli nomal. «Lueg», seit s, «si loufe ja grad i dini Richtig!» Guet, han ig früecher so vil Detektiv Roma­ne gläse. I so ere Mani­er schlyche ig heimlich hindedry, nid z nach, nid z wyt. Dihr wüsst scho, so eidütig harm­los u grad wie zuefällig. I ha mir aber fescht vorgnoh, nume bis bi mir deheime hinde nache z tüssele u per exgüsee chly ds lösele.

Tatsächlich, im Schutz vo de Loube hei si lut u unschi­niert mitenander gredt. Vernoh han i, das dr eint e Lööu sygi, wo was meinti wär är syg u di anderi e Pfluttere wo ke Ahnig heigi, wie me so öppis aagattigi.
Isch guet, isch guet, i chume druus. Aber machet fürsi, so e länge Wäg zäme blybt üs nümme. U ig muss doch unbedingt wüsse, um was das es geit. So cha i bigoscht
nid yschlafe.
Sie hei s wyter gha vom ene Text u vo Dialoge, wo usserirdisch sige, so redi doch überhoupt kene wo chönn tänke. Mys Hirni isch eis grosses läärs Chrützworträtsel gsy. Tonner, um was geits? Chämet doch äntlech zur Sach!
«Guet, hei wenigschtens mir zwöi mal chönne ds Stück düre spile; so wie es richtig isch!»
«So wi s Sinn macht.»
«So wie’s sött si.»
«So, wies dr Outor hätt wölle!»
Die beide si schier ynenander yne gschloffe.
Es Theaterstück, itz isch klar, es Theaterstück! Si hei the­aterlet uf em Müliplatz. Zmitts ir Nacht. Richtig, han ig mi erinneret, neuerdings hei mer ja dere Schouspiler
danide ir Matte.

Ne nei, das isch nid schön, mi so ar Nase ume z füere! U ig ha mir so vil Gedanke müesse mache. Liebi, Drama, Mord u Totschlag u e Schlagzyle im Blick, was isch mir
nid alles düre Chopf gschosse!
Erliechteret han ig lyslig d Hustüre hinder mir zue zoge. Im Stägehuus ersch ha ig de gmerkt, das ig ja gar nid mitübercho ha, um weles Stück es eigentlich geit.

Peter Maibach, www.petermaibach.ch